خورشید هم یک ستاره است

می‌دونم که چارلی دقیقاً از کی دیگه منو دوست نداشت. تابستونی که من شش‌ساله بودم و اون هشت‌ساله. اون داشت دوچرخه‌ی خوشگل جدیدش رو که قرمز، دنده‌ای و فوق‌العاده بود با دوست‌های جدید خوشگل، سفیدپوست، ده‌ساله و فوق‌العاده‌ش می‌روند. گرچه در طول تابستون نشونه‌های ریز زیادی بود، اما متوجه نشده بودم که به یه «برادر کوچیک‌تر مزاحم» تبدیل شدم. اون روز اون و دوست‌هاش بدون من رفتن دوچرخه‌سواری. بلوک به بلوک دنبالش کردم. هی داد می‌زدم: «چارلی!» خودم رو متقاعد می‌کردم که فقط یادش رفته منم ببره که باهاشون بازی کنم. ان‌قدر تند رکاب می‌زدم که خسته شدم. بچه‌ی شش‌ساله که روی دوچرخه خسته نمی‌شه، بنابراین یه پیغامی برام بود. چرا دست برنداشتم؟ البته که چارلی صدام رو می‌شنید. بالاخره وایساد و پیاده شد. دوچرخه رو طوری انداخت تو خاک‌ها که جَکش شکست. وایساد تا منم برسم. می‌تونستم عصبانیتش رو ببینم. روی خاک تیپا زد و خاک روی دوچرخه پاشید تا این حقیقت رو برای همه آشکار کنه.

موضوع:داستان و رمان

نویسنده:نیکولا یون

مترجم:پگاه ملکیان

ناشر:میلکان

تعداد صفحه:300