ماری که لگد شد

دست از «جمع‌آوری» کشیدیم و چوب‌هایمان را پرت کردیم میان بوته‌های متراکم تابستانی و شانه‌به‌شانهٔ هم از باریکه‌راه بالا رفتیم. ما به آتشگاه آمده بودیم تا دنبال استخوان‌های باقی‌مانده و خوش‌تراش بگردیم تا بتوانیم از آنها به‌عنوان مدال برای آراستن سینه‌هایمان استفاده کنیم؛ اما بچه‌های روستا تمام استخوان‌ها را جمع کرده بودند و ما دست‌خالی برگشتیم. ناچار بودم استخوانی را به‌زور از چنگ یکی از دوستان مدرسه‌ام دربیاورم. یادم می‌آمد دو روز پیش، هنگام عبور از کنار کمرِ بزرگ‌سالانی که مرموزانه دور گودال گرد هم آمده بودند، نگاهی دزدکی به جسد زنی روستایی انداخته بودم که به‌پشت خوابیده و شکمِ برهنه‌اش مانند تپهٔ کوچکی متورم بود و چهره‌اش در نور شعله‌ها سرشار از اندوه. وحشت کردم. بازوی لاغر برادرم را چسبیدم و گام‌هایم را تند کردم. گویی بوی جسد در حفره‌های بینی‌ام احیا می‌شد؛ بویی شبیه بوی مایع چسبناک نوع خاصی از سوسک‌ها که وقتی با انگشتان پینه‌بسته‌مان فشارشان می‌دادیم بیرون می‌زد.

موضوع:داستان و رمان

نویسنده:کنزا بورواوئه

مترجم:مژگان رنجبر

ناشر:کوله پشتی

تعداد صفحه:۳۳۶