شنای شبانه

پیش از آنکه لیوان بیفتد، آن را برداشتم و سردرگم به‌سمت آشپزخانه رفتم. در میانهٔ راه، یادم آمد که افسر پلیس هنوز پشت در منتظر است. به زمین زل زده بود. رد نگاهش را دنبال کردم. خطی از جای پایی خون‌آلود که به پاهای کوچک من شبیه بود کف‌پوش پلاستیکی را به گَند کشیده بود.

او منتظرانه نگاهم کرد. وقتش بود که به بیمارستان بروم. گویا همان موقع که التماسش کرده بودم اول مرا به خانه ببرد تا وقتی مامان ماجرای جِنی را می‌شنید کنارش باشم، قول داده بودم. با حالتی تدافعی، به او زل زدم. در چنین شبی مادرم را تنها نمی‌گذاشتم. حتی برای درمان بریدگی‌های کف پایم هم این کار را نمی‌کردم. تا خواست بحثش را پیش بکشد، صدایی مبهم حاوی پیامی از رادیوی ماشین گَشت‌زَنی‌اش به گوش رسید. طوری چُمباتمه زد که هم‌قد من شود. گفت ترتیبی داده تا در اسرع وقت یک پرستار برای رسیدگی به پای آسیب‌دیده‌ام به خانه بیاید. از پشت توریِ مُشبکِ دَر، دیدم که با شتاب رفت. تا مدت زیادی بعد از محو شدن ماشینش در تاریکی، همچنان صدای بَـــــــــــ بووووویِ آژیر در فضا پیچیده بود.

صبح فردا پرستار آمد. روپوش بیمارستان بر تَنش بود و کیف پزشکی بزرگی هم بر دوشش. به‌خاطر تأخیرش عذرخواهی کرد و گفت که شب گذشته نیروهای بخش فوریت‌های پزشکی۲۵ بیمارستان درگیر موردی اورژانسی شده بودند و هیچ‌کدام نتوانسته بودند برای رسیدگی به من بیمارستان را ترک کنند. پرستار پاهایم را با نخ سیاه بخیه زد و دورشان هم باند ضخیمی پیچاند. او پیش از رفتن به من اخطار داد که راه نروم چون بخیه‌هایم پاره می‌شوند. راست هم گفت، چون شدند.

موضوع:داستان و رمان

نویسنده:مگان گلدین

مترجم:مریم فتحی

ناشر:کوله پشتی

تعداد صفحه:368