رنج‌های ورتر جوان

«نه، من خودم را گول نمی‌زنم! از آن چشم‌های سیاهش می‌خوانم که به من و سرنوشتم به‌راستی علاقه دارد. آری، احساس می‌کنم، و دلم هم بر این احساس گواهی می‌دهد که او... ــ آه، آیا می‌توانم این شادی آسمانی را با این کلمات بر زبان آورم ــ که او دوستم دارد؟!

و من از این عشق چه به خود می‌بالم. ... آخ بگذار برای تو بگویم، چرا که در قبال چنین احساسی تفاهم داری: من، از زمانی که او دوستم دارد، در چشم خودم ارجمند می‌آیم.

می‌پرسی آیا احساسم گستاخی است یا یقینِ یک رابطهٔ راستین؟

ــ من آدمی سراغ ندارم که بترسم در گوشه‌ای از قلب لوته رقیب من باشد. با این حال، وقتی که از نامزد خودش حرف می‌زند، آن‌هم با آن‌همه گرمی و با آن‌همه عشق، حالت آدمی را دارم که همهٔ افتخارات و مقام‌هایش را از او سلب کرده، و شمشیرش را از او گرفته باشند.»

گوته در این اثر والاترین و قوی‌ترین شکلِ از خود به درآمدن و عشق روحانی را توصیف کرده است. در عمق این رمان نوعی حسرت و هوای جنون وجود دارد که از جسورانه‌ترین اندیشه‌ورزی‌های روان‌شناختی این کتاب است.

گوته تا پایان عمر به این اثر دوران جوانی خود مباهات می‌کرد و بعد از «فاوست» بیش از همه به آن می‌بالید و حتی در زمان پیری می‌گفت: «کسی که در بیست و چهار سالگی ورتر را نوشته باشد، برگ چغندر نیست.»

موضوع:داستان و رمان

نویسنده:فون گوته

مترجم:محمود حدادی‏

ناشر:ماهی

تعداد صفحه:220